ปาปัวนิวกินี ครั้งเดียวพอ ประเทศนี้เป็นยังไงต้องลองไปถึงจะรู้

ปาปัวนิวกินี ..หลายคนพอได้ยินชื่อประเทศนี้ ก็อาจจะงงๆ และเกิดคำถาม
ประเทศไรวะ?? อยู่ส่วนไหนของโลก?? ไปทำไม?? มีอะไรให้เที่ยว??
อย่าว่าแต่พวกเธองงเลย เพราะเราก็งงเหมือนกัน

ปาปัวนิวกินี เป็นประเทศแรกที่ไปแล้วเกิดคำถาม “กูมาทำไมวะ”
ประเทศนี้เป็นแหล่งเพาะเชื้อมาลาเรียชั้นดี ชนเผ่ากินคนก็ยังคงมีอยู่
จะไปต่างเมืองต้องบินอย่างเดียว ถนนตัดผ่านไม่ครอบคลุม
เพราะบางที่ยังเจรจากับชนเผ่าไม่ได้ เจ้าที่ไม่ยอมให้ผ่าน

ก่อนอื่นขอแนะนำให้รู้จักกับประเทศนี้คร่าวๆ 

ทริปนี้เราไปที่ไหนบ้าง..

สำหรับการเดินทางครั้งนี้เราเที่ยวกัน 2 เมืองแค่นั้นแหละ คือ Rabual และ Port Moreby
>> ถามว่าแต่ละเมืองมันมีที่เที่ยวเยอะหรอ..หึ!! เปล่าเลย ค่าทัวร์มันแพงถึงแพงมาก ปาปัวนิวกินี 9 วัน รวมแล้วจ่ายไปพอๆ กับ อเมริกาใต้ 14 วันเลยจร้าาา

Rabaul ธรรมชาติสวยดิบสมบูรณ์มากๆ เราไปเดินเล่นภูเขาไฟที่ยัง Active อยู่ มีชื่อเกร๋ๆ ว่า Tavurvur Volcano แล้วก็ไปนอน Homestay กับชนพื้นเมือง บนเกาะ Mioko คนที่นี่น่ารัก ยิ้มแย้ม (ดู)เป็นมิตร ชอบการถ่ายรูป เห็นกล้องแล้วยิ้มใส่ทันที

Port Moresby เป็นเมืองที่แบบ เอิ่ม..ไงดีหละ ใช้คำว่ายังไม่ค่อยเจริญน่าจะเหมาะ มีห้างประจำเมืองอยู่ 1 ห้าง ถ้าให้เทียบกับบ้านเรา โลตัส บิ๊กซี ยังดูมีอะไรมากกว่า แล้วแบบคนจีนเยอะมาก

การตัดสินใจ

วี๊ว่อ วี๊ว่อ..ตั๋วโปรฯ มาแว้ววววววว
ตั๋วราคาโปรก็คงไม่ต่างอะไรกับรถติดไซเรน จะเอายังไงต้องรีบเร่งในการตัดสินใจ
เมื่อรถติดไซเรนสังกัดประเทศปาปัวนิวกินี แล่นผ่านมา มองซ้าย มองขวา ไม่ทันไร
วีซ่าก็มาอยู่ในมือเรียบร้อยแล้วจ้าาาา

หลังจากจองตั๋วเรียบร้อย..ก็พากันไปทำวีซ่า ถึงจะมีวีซ่าแบบ VOA แต่แนะนำว่าทำจากไทยไปเลยดีกว่า
ค่าวีซ่าคนละ 3 พันบาท วีซ่าที่นี่ยังเป็นระบบแมนนวลอยู่นาจา พี่เจ้าหน้าที่น่ารักมากกกกกกก

ปล.เนื่องจากที่นี่แทบไม่มีรีวิวเลย เราเลยโทรไปถามนู่นถามนี่ พี่เจ้าหน้าที่ (คนไทย) ที่สถานกงศุลปาปัวนิวกินีบ่อยมากๆ โทรไปคุยขอคำปรึกษาครั้งละประมาณครึ่งชั่วโมง จนคุ้นเคยกันเลยอะ

จำได้เลย..คำถามแรกที่เราถามเค้า คือ มีคนไทยไปขอวีเที่ยวเยอะป่าวคะ จนท.ตอบว่า..เพิ่งมีเราเจ้าแรกของปีนี้แหละที่โทรมาถาม 555

หลังจากทำวีซ่าเรียบร้อย..ก็ชวนกันไปฉีดวัคซีน และรับยาที่ช่อง 3 อย่างที่บอก..ว่าประเทศนี้เป็นแหล่งแพร่เชื้อมาลาเรียชั้นดี ก่อนเดินทางเราก็เลยพากันไป Travel Clinic ไปปรึกษาคุณหมอ คุณหมอก็แนะนำให้ฉีดวัคซีน (จำวัคซีนไม่ได้แล้ว) และก็สั่งยา Anti มาลาเรีย ให้ไปกินกัน

**อันนี้สำคัญนะ!! เวลาจะเดินทางไปประเทศที่เสี่ยง (ต่อโรค) ก่อนเดินทางเราจะไปปรึกษาแพทย์ที่ Travel Clinic เสมอ คือตอนนี้ในตัวมีวัคซีนเกี่ยวกับการท่องเที่ยวอยู่หลายชนิดเลยจ้า สะสมไว้ตั้งแต่ก่อนไปอเมริกาใต้

อ้อ!! ประกันเดินทางก็เป็นเรื่องสำคัญนะ เราใช้แบบรายปี ของ MSIG

เริ่มต้น..การเดินทาง

เรียน..ท่านผู้โดยสาร เที่ยวบินนี้ยังไม่สามารถพาท่านไปสู่ปลายทางที่ประเทศปาปัวนิกีได้ เนื่องจากที่นี่ไม่มีเที่ยวบินตรงจากไทย เราเลยจำเป็นต้องพาท่านไปแวะต่อเครื่องที่กรุงมะนิลา ประเทศฟิลิปปินส์ก่อนเด้อจ้า

โปรดรัดเข็มขัดที่นั่งให้เรียบร้อย เพราะเรากำลังพาท่านออกเดิน บึ๋นๆๆๆๆๆๆๆ
ตุ๊บแรก : กรุงเทพ > มะนิลา ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงครึ่ง
ตุ๊บสอง : มะนิลา > พอร์ต มอสบี ใช้เวลาเกือบ 6 ชั่วโมง
ตัดภาพไปที่ปาปัวนิวกินีเลยแล้วกัน

สนามบินกลิ่นตัว

ถึงแล้วๆ ปาปัวนิวกินี มาถึงก็มึนกันเลยจ้า มึนว่านั่นหมายถึงมึนกลิ่นนะ เพราะสนามบินที่นี่มีกลิ่นสุดอัศจรรย์ที่คละคลุ้งไปทั่วทั้งอาคารสนามบิน คือแบบ โอ มาย ก๊อด พระเจ้าขา..ส่งยาดมมาให้หนูที เล่าไปอาจจะนึกภาพไม่ออก อัดเป็นคลิปมาให้ชมเลยจ้า ..เสียดายคลิปมันใส่กลิ่นลงไปไม่ได้ อยากให้ทุกคนได้สัมผัส กลิ่นรัญจวนชวนคลื่นไส้นั้นไปพร้อมๆ กัน

แต่เรื่องชวนให้ยิ้มก็มีนะ เพราะความแมนนวลของสนามบินที่นี่น่ารักมากๆ ตารางการบินเขียนด้วยมือจ้า

ในที่สุดเราทุกคนก็รอดพ้นจากกลิ่นรัญจวนนั้นมาได้อย่างปลอดภัย เพราะต้องบินไปที่เมือง Rabual เมืองที่เราจะฝังตัวอยู่ที่นั่นกันถึง 5 วัน 4 คืน

Rabual เมืองหลักในการเดินทาง

“สวัสดีค่ะ เมืองลาบาวยินดีต้อนรับ ขอให้ทุกท่านสนุกกับการมาเยือนเมืองนี้นะคะ”
นี่คือเสียงจากพนักงานต้อนรับประจำท่าอากาศยาน (ในจินตนาการของเรา)

อาการมึน(กลิ่น) จากสนามบินที่ Port Moresby ยังไม่ทันหายดี ก็ต้องมามึนกันต่อกับแผนที่ผิดพลาดเมื่อมาถึงเมือง Rabual

คือก่อนหน้านี้เราได้ติดต่อกับโรงแรมให้ส่งรถมารับเราเรียบร้อยแล้ว ก็คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ๆๆๆ แม่สายบัวก็รอเก้อ เพราะไม่มีใครมารับเรา ไม่มี๊ ไม่มี ไม่มีเลยจริง ๆ

เอายังดีหละทีนี้ เริ่มรู้สึกเฟ้งฟ้าง โทสับก็โทรออกไม่ได้ เมลล์ไปตาม โรงแรมก็ไม่ตอบสักที ยืนมึนอยู่สักพัก ก็นึกขึ้นได้ว่า.. “ฉันต้องทำ ทำอะไรสักอย่างแล้ว”

ก็เลยเดินไปหา จนท.สายการบิน และเจ๊คนนี้ก็ให้ความช่วยเหลือเราเป็นอย่างดี ถามคนโน่นคนนี้ให้ จนในที่สุดเราก็ไปถึงโรงแรมที่จองเอาไว้ล่วงหน้าอย่างปลอดภัย

แถมมาด้วยแนะนำทัวร์ให้เราเสร็จสรรพ คือทริปนี้มาแบบไม่ได้จองทัวร์ล่วงหน้า กะไปหาเอาข้างหน้าล้วนๆ โคตรเสี่ยงอะ 5555 (ไม่ควรลอกเลียนแบบ เพราะทุกการเดินทามีความเสี่ยง โดยเฉพาะกับประเทศที่ย่ังไม่เป็นที่นิยมในด้านการท่องเที่ยว) ซึ่งทัวร์เจ้าที่เจ๊แนะนำเจ้าของก็คือ ผ. เจ๊นั่นแหละค๊า มิน่าหละเจ๊เชียร์จังเลย

ทัวร์ของ ผ. เจ๊ เป็น Local Tour นะ ชื่อว่า Madapai Tours Rabual ชาวบ้านทำกันเอง ไม่ได้ผ่านเอเจ้นท์ใดๆ ถ้าดิวผ่านเอเจ้นราคาต้องสูงกว่านี้แน่ๆ

โปรแกรมทัวร์ที่เราเลือก (ตอนแรก) ก็คือ Hiking ยามเช้าที่ภูเขาไฟ Tavurvur นอนโฮมสเตย์บนเกาะ Mioko 2 คืน (รวมอาหาร / เดินชมหมู่บ้าน / Tradition Dancing / ดำน้ำแบบ Snorkeling) ราคาทัวร์ตกคนละประมาณ หมื่นกลางๆ ซึ่งพวกเราคิดว่าแพงงงงงงงงงงงงงง

Tavurvur Volcano ภูเขาไฟที่ยังมีชีวิต

มาค่ะ..ไปเดินไต่ภูเขาไฟที่ยัง ปุดๆๆๆ เล่นกัน ใครที่อยากมา Hiking ที่นี่ต้องมากันแต่เช้ามากๆ แดดได้ไม่ร้อน เพราะที่นี่ไม่มีร่มเงาอะไรเลย ถ้าเดินตอนแดดส่องต้องไหม้กันแน่ๆ ต้องไหม้เกรียมเหมือนไก่ที่อีแก้วปิ้งแน่ๆ

เพื่อความสมจริงของการเล่า โปรดคลิกเข้าไปดูคลิป แล้วกลับมาอ่านต่อ

ภูเขาไฟที่นี่เดินไม่ยากเท่าไหร่นะ เหมือนเดินเล่นในสวนหลังบ้าน ง้อววววววววว ทำเป็นพูดดีไป
เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องเก็บอาการไว้ เมื่อเจอกล้อง เอ้าาา!! ยิ้ม

บางช่วงคือทางชันมากๆ ชันแบบก่อนขึ้นต้องหยุดยืนงง ว่า..กูจะเดินขึ้นได้จริงๆ หรอ.. แต่แล้วก็ค่อยๆ ก้าวขึ้นไปทีละก้าวๆ อย่างมุ่งมั่น เอ้อออ..ก็ไม่ได้ยากนี่หว่า

สุดท้ายก็ขึ้นไปยืนยิ้มบนยอดอย่างภาคภูมิ กลับไปโม้ได้ยันเหลนบวช Tavurvur Volcano หนะหรอ จิ๊บๆ ข้านี้ไปพิชิตมาแล้ว โว๊ะ โฮะ โฮะ (หัวเราะอย่างผู้ชนะ) พร้อมกับสะบัดผมใส่ 1 ที โอ้ลัลล้า

ลูกทัวร์มีแค่ 3 อีก ส่วนอีก 5 คือคนที่มาคอย Take Care สวยสุดบนเขา เพราะว่าเราคือหญิงเดียว 555555

เหนื่อยแค่ไหนไม่สำคัญ ภาพถ่ายนั้นต้องได้กลับมา

ลงมาถึงพื้นหน้าชื่นตาบาน ภูมิทัศน์ที่นี่ สวยแปลกตาดีแท้

ขากลับลงมามีชาวบ้านเอาของที่ระลึกมาวางขายด้วย มาขายของกันเป็น 10 แต่มีคนซื้ออยู่แค่ 3 คน 55555

ออกจากภูเขาไฟ ก็ไปลองกินอาหารท้องถิ่นกัน อาหารหน้าตาแบบนั้นเค้าเรียกกันว่า โตโตกรอ เอาปลาเอาผักมาปรุงกับมะพร้าว รสชาติอร่อยดีอะ ห่อละประมาณ 50 บาท

Mioko Isnand โคตรเรียล

เลส สะ โก ทู ไอซ์ แลนด์… ไปนอนโฮมสเตย์กับชนพื้นเทืองที่เกาะมิโอโกะกัน

ใช้เวลานั่งเรือลำเล็กที่ต้องการออกจากฝั่งไปประมาณ 45 นาที ก็ถึงที่หมาย แง๊นๆๆๆ

ทะเลระหว่างทางคือสวยมากกกกก เทอร์ควอยซ์สุดอะ แล้วก็มีชาวปาปัวแจวเรือมาหาปลา คือชอบอะไรแบบนี้มากๆ เรียลได้ใจจริงๆ

รักน้ำ รักปลา รักทะเลที่ปาปัวนิวกินี

หลังจากเข้านอนตามวิถีของชนพื้นเมืองที่นี่ แบบที่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ มาแบบนี้นานๆ ครั้ง มันก็โอเคดีนะ ได้คุยกับคนตรงหน้ามากขึ้น ได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น ไม่งั้นก็คงก้มหน้าก้มตาจิ้มโทสับของตัวเองกันเหมือนทุกๆ คืนที่ผ่านมา

เช้าวันรุ่งขึ้น..ก็แปลงร่างเป็น Mermaid ออกเรือไปสะบัดตีนกบสวยๆ อยู่ใต้ทะเล

เล่าต่อๆ..ไอ้จุดที่เค้าพาเราไปดำน้ำหนะ เค้าบอกว่ามันเป็นบ้านของพะยูน มีเยอะเลย แต่ตอนนี้มันไม่อยู่นะ มันจะว่ายกลับมาตอนเย็นๆ เอิ่มมม!!! งั้นไม่ต้องเล่าก็ได้มั้ง คือ ครั้งนึงในชีวิตเราอยากว่ายน้ำเล่นกับพะยูนไง แบบนี้ไม่รู้ยังดีซะกว่า

แท๊ม แม๊ม แท๊ม แท่ม…ไม่เจอพะยูน เจอโลมาก็ยังดี ได้รู้สึกคุ้มค่ากับราคาค่าดำน้ำหน่อย เป็นการดำน้ำตื้นที่แพงมากกกกก 2 คน หมดไปประมาณ 6 พันบาท ในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง แล้วนั่งเรืออกจากฝั่งไปประมาณ 5 นาทีเองอะ

ตลาดประจำเมือง

วันต่อมา..นับว่าเป็นวันพักผ่อน เพราะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่โรงแรม แล้วก็ออกไปเดินตลาด ให้ 1 ในคณะทัวร์ลูกเป็ดที่ได้รับบาดเจ็บจากอาการเก๊าเอ๊าๆ ได้นอนนิ่งๆ อาการบวมที่ขาจะได้ทุเลาลง

ตลาดนี้ชื่อว่า Kokopo Market เป็นตลาดที่คนที่โน่นเค้าเคลมว่า คือ The Best Of Market ของปาปัวนิวกินีเลยนะจ๊ะ

บริเวณด้านหน้าตลาด

ตลาดที่นี่ตะมีทั้ง Indoor และ Outdoor

ผลไม้ส่วนใหญ่ก็จะคล้ายๆ กับบ้านเราเลย

ตลาดที่นี่่ดูดีม๊ากมาก แบ่งสัดส่วนชัดเจน กลิ่นไม่มี ดูดีกว่าตลาดบ้านเราหลายเท่า สมแล้วที่ได้ชื่อว่าเป็นตลาดที่ดีที่สุดในปาปัวนิวกินี ไม่ได้ประชดนะ พูดจริงๆ

นี่เป็นโซนที่ขายเสื้อผ้า กระเป๋า เครื่องประดับ

อาหารทะเลที่นี่ถูกมากกกกก ปลาหมึกตัวละร้อยเดียวจ้าร้อยเดียว ตัวใหญ่เท่ากระต่าย แต่ซีฟู้ดบ้านเค้าไม่เหมือนที่ขายที่บ้านเราเลย คือแทบไม่มีแบบสดๆ คืออาหารทะเลที่เค้าเอามาขายกันจะต้องผ่านการรมควันมาแล้ว แล้วถามว่าซื้อกินมั๊ย.. ซื้อสิ นี่คืออาหารทะเลที่ใกล้เคียงกับที่เราต้องการมากที่สุด

ปูทะเลพวงละร้อยมี 8 ตัว โคตรถูกเลยจ้า แต่ก็ได้แค่มองแล้วก็อึ้งกับราคา เพราะไม่รู้จะเอาไปทำกินยังไง เฮ้ออออ

กิเรกิเร้ สัมผัสวิถีชีวิต

เริ่มจากเรียนรู้วิถีชีวิตแบบเรียลโคตร คือ รายได้คนท้องถิ่น (ผู้หญิง) ที่นี่ ก็มาจากการสานตะกร้า สานกระเป๋าที่ทำจากใบมะพร้าว

หลังจากโชว์ร้องเพลงจบลง ก็ไปดูแหล่งน้ำกิน น้ำใช้ ของหมู่บ้านนี้กันต่อ บ่อน้ำ (ขวา) คนญี่ปุ่นเป็นคนสร้างตั้งแต่สมัยสงครามโลก มีตัวอักษรญี่ปุ่นจารึกไว้ด้วย บ่อนี้เป็นบ่อน้ำใช้ ส่วนอีกบ่อคือบ่อน้ำกิน (ซ้าย)

มีที่หลบระเบิดด้วยนะ ถ้ำหลบภัยยามสงครามแห่งนี้ ลึกประมาณ 400 เมตร ตู้มมมมม!! หลบจ้าหลบ

เพียงแค่คุณไม่มีเจ้าชาย ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่ใช่เจ้าหญิง ง้อวววววว

มื้อกลางวันของเรา ก็เป็นอาหารแบบดั้งเดิมของชาวปาปัวนิวกินีเลย เค้ามาสาธิตวิธีการทำให้เราดูด้วย มันแปลกมากๆ คือเค้าจะเอาหินไปเผาไฟให้ร้อนจัด จากนั้นเอาไปล้างน้ำเพื่อความสะอาด แล้วเอาหินร้อนๆ นั่นไปวางไว้ในหม้อ และก็วางสลับกับไก่กับผักเป็นชั้นๆ พอเต็มหม้อก็เอาฝาปิดแล้ววางตั้งไว้เฉยๆ ไม่ต้องคน ไม่ต้องกวน ไม่ต้องพลิก ประมาณครึ่งชั่วโมง เปิดออกมาคือทุกอย่างสุก สุกแบบพอดีเลยอะ เนี่ยแหละเน๊าะ ภูมิปัญญาท้องถิ่น ว่าจะลองกลับมาทำกินที่บ้านบ้าง 

กินข้าวเสร็จก็แห่กันไปชมการเต้นประเพณีของชนพื้นเมือง เราสามารถลุกไปแจมกับเค้าได้ด้วยนะ คอสตูมมีให้เสร็จสรรพ การแสดงนี้ถ้ารวมนักดนตรีด้วยก็เยอะพอควร ทุกคนสนุกสนานกับกิจกรรมนี้มาก เสียงดนตรีก็มาจากการตีเกราะเคาะไม้ให้เกิดเป็นถ่วงทำนอง เพลินมากเลยกับการชมโชว์ชุดนี้

Time To Say GOODBYE

ก่อนกลับถ่ายภาพเป็นที่ระทึก

เค้าพาเราไปเที่ยวแม่น้ำ Warangoi ด้วย ที่นี่ไม่ได้มีอะไรให้ตื่นตาเล้ยยย ธรรมดามากๆ

จากป่าสู่เมืองหลวง Port Moresby

กลับมาที่เมืองหลวง Port Moresby เมืองหลวงที่โคตรจะไม่มีอะไรให้ทำ จะออกไปเที่ยวไหนก็ต้องคอยหวาดระแวงกันอยู่ตลอดเว ลองหาราคาทัวร์มาล่วงหน้า ไปดูชนเผ่าแค่ครึ่งวันต้องจ่ายคนละประมาณหมื่นกว่าบาทจ่ะ

คือระหว่างเดินเที่ยวที่นี่ ก็มีคนคอยเดินเข้ามาถามเราตลอดๆ มากับใคร ทำไมไม่มากับทัวร์ ทำไมไม่มีคนนำเที่ยว ที่นี่มันอันตรายมากนะสำหรับคนต่างชาติ ห่า…กลัวก็เพราะมีคนคอยมาทักตลอดทางนี่แหละ ถามโรงแรมว่าจะไปที่นี่นั่ง VAN สายอะไรไป พนก.รร.บอกว่า ไป Taxi เหอะ นั่งรถสาธารณะไม่ปลอดภัยสำหรับ You

ในภาพนี้คือ Koki Fish Market เป็นตลาดปลาที่สะอาด และอาหารทะเลถูกมากกก แต่ก็ทำได้แค่มองเท่านั้น ปริบๆ

คือถ้าเป็นบ้านเรานะ คงมีร้านอาหารทะเลเปิดอยู่ตรึม แต่ที่นี่ไม่จ่ะ ไม่มีเลย มีแต่ร้านอาหารจีน กับตลาดอาหารทะเลแบบสดๆ เป็นๆ แล้วรอบๆ ตลาดปลา คือไม่มีร้านอาหารใดๆ เลยนะ อะไรคือตรงกลาง อะไรคือความพอดี เราก็ทำได้เพียงแค่มองกันเนี่ยแหละ

เดินเจอกุ้งมังกรตัวใหญ่มากกก ใหญ่เท่าเป๊ปซี่ขวดลิตร ตัวละแค่ 700 บาท แต่ก็ต้องปล่อยผ่านไป เพราะไม่รู้ว่าซื้อมาแล้วจะทำกินกันยังไง กินดิบๆ ก็ใช่เรื่อง 55555

ตลาดนี้ชื่อว่า Boroko Handicrafts Market ยกให้เป็น The Best ในการเดินตลาดสำหรับทริปนี้ของเราเลย เพราะมันเป็นตลาดที่ขายของท้องถิ่น ของพื้นเมือง ของที่ทำด้วยมือ คือเราเป็นคนที่ชอบงานแฮนเมดไง เลยชอบที่นี่มาก แต่ก็เดินกันไปด้วยความวาดระแวง กล้องก็ไม่ค่อยกล้าจะเอาออกมาถ่าย เดินๆ อยู่ก็มีคนมาถาม (อีกแล้ว) ทำไมไม่มีไกด์ ทำไมมากันเอง โอ๊ยยย..อะไรคือความสงบสุขในการเดินเที่ยวที่นี่

อันนี้เค้าขายพวกน้ำผึ้ง ยาสมุนไพรต่างๆ ฟิลลิ่งของภาพมันได้

อันนี้อะไรใครรู้บ้าง อิอิอิ

ติดตามเรื่องราวการเดินทางอีกมากมายได้ที่
https://www.thetravel2gether.com/

Facebook Comments

comments